Hersenletsel, voor de meeste mensen is het een ongrijpbaar idee. Het is lastig voor te stellen dat je van de een op de andere dag simpelweg de meest normale dagelijkse taken een opgave worden. Het is daarnaast ook in veel gevallen ‘onzichtbaar’. We zijn inmiddels bijna 3 jaar verder en ik heb weer wat meer geleerd. Wellicht heb ik over sommige zaken al eens geschreven maar het helpt mij altijd even om een als een overzicht in de tijd door mijn gedachten heen te lopen en deze op te schrijven.
Ik heb na mijn revalidatie waarin ik leerde om de eenvoudige dagelijkse dingen weer goed uit te voeren, begon het leren omgaan met de grotere wereld. Waar het in het begin ging over zaken als het gasfornuis uitzetten na het koken, je sleutels meenemen als je de deur uitgaat en meer van dat soort dingen werden de vragen daarna groter. Wat is mijn plaats in de samenleving, wat kan ik nog op het gebied van werk en wat kan ik nog bereiken ?
Deze vragen zijn lastiger te beantwoorden dan verwacht. In het tweede jaar was het blijven toepassen van hetgeen ik geleerd had bij de revalidatie allereerst van belang. Een stabiele situatie creëren aan de hand van een dagelijkse planning. Dit vereist een discipline die ik enorm heb onderschat, je denkt bij weken die gemakkelijk gaan heel snel dat je dan de volgende week wel wat meer kan doen. Daar blijkt echter al snel dat dit niet het geval is. Je moet de spanning zodanig houden dat je wel wat probeert maar je jezelf niet tegen een muur laat lopen. Een week teveel doen kan weken aan instabiliteit veroorzaken.
Na het tweede jaar waarin de routine er beter in kwam. was het tijd om verder te kijken. De optimist in mij dacht nog steeds aan mijn carrière oppakken en weer als een ‘normaal’ mens leven. De eerste moeilijkheid kwam direct al bij het zoeken naar een werkervaringsplek. Simpelweg een stageplaats waarin ik met een beetje begeleiding mijn eigen mogelijkheden op het gebied van werken kan onderzoeken.
Alhoewel iedereen vol lof was over mijn inzet en doorzettingsvermogen zagen de meesten geen mogelijkheden om mij hierin te helpen. Met name de praktische kanten van de begeleiding en eventuele calamiteiten bleken hier een obstakel te vormen.
Gelukkig is er maar 1 persoon nodig die je een kans geeft en dat was in mijn geval ook zo. Het is enorm van belang om weer mee te draaien, al is het zoals in mijn geval maar voor een paar uur per week. Ik heb de vrijheid gekregen om mijn grenzen te kunnen bepalen en heb er een fijne groep collega’s bijgekregen. Ik kan weer wandelen, of eigenlijk de gang oversteken, naar een koffieautomaat. Ik heb werk op mijn eigen niveau en in mijn oude vakgebied.
Het lijken kleine dingen maar zijn erg belangrijk voor je eigenwaarde. Je komt buiten de deur in een andere omgeving en hoeft niet altijd je dagen zelf nuttig in te vullen. Het werk doet dat voor je.
In mijn eigen vakgebied terugkeren was voor mij van groot belang, alhoewel ik niet snel meer nieuwe zaken leer, kan ik nog wel teren op kennis die ik al had voor mijn beschadiging, heel nieuwe zaken worden lastig maar over het algemeen kan ik veel dingen nog prima. Ik ben wel langzamer en hou geconcentreerd werken minder lang vol dan voorheen. Ik heb simpelweg veel meer rust nodig. Maar doordat je binnen je eigen vakgebied aan de gang kan is de energie die nodig is om nieuwe dingen te leren een stuk minder.
Ik heb ook geprobeerd iets heel anders te gaan doen , ik heb werken met mijn handen onderzocht , fietsenmaker, solderen dat soort dingen. Alhoewel leuk als hobby, koste het mij enorm veel inspanning en tijd om de meest eenvoudige handelingen eigen te maken. De motorische problemen bij het leren van nieuwe handelingen en het onthouden van nieuwe theorie bleek enorm lastig. Uiteindelijk was dit een doodlopende weg.
Het terugkeren op eigen vakgebied, hetzij met minder verantwoordelijkheden en lager tempo is voor mij van groot belang geweest om de werkervaringsplek succesvol te laten zijn. Vaak proberen mensen iets heel anders te gaan doen, op het oog eenvoudiger werk dat gemakkelijk te leren moet zijn. Dat is het voor mij in ieder geval niet geweest. Wellicht zou hier meer aandacht voor moeten zijn, ik ben niet minder intelligent geworden, slechts langzaam en sneller moe. Alhoewel dat het volledig werken in de weg staat wil dit niet zeggen dat je afgeschreven bent.
Het doel om volledig terug te keren naar een volledige baan is niet haalbaar gebleken, ik probeer nog wel om meer uren te gaan maken en doelen te stellen die op veel kortere termijn haalbaar zijn. De werkervaringsplek heeft inmiddels geresulteerd in een baan voor een paar uur in de week. Ook dit was weer een boost voor het zelfvertrouwen en geeft een gevoel van zelfstandigheid. Enorm belangrijk.
De samenleving is ingericht voor mensen die op volle snelheid mee kunnen draaien. Het liefst nog een tandje sneller. Zodra je door wat voor reden dan ook ineens stilstaat is het enorm moeilijk om weer aan te haken. Er zijn behoorlijk wat mensen met een beperking, waarvoor op papier een heleboel mogelijkheden bedacht worden om mee te kunnen doen.
Alle goede bedoelingen, reintegratie programma’s , plannen op het gebied van participatie ten spijt is het in de praktijk heel lastig om op een of andere manier weer mee te doen. Ik heb daarin geluk gehad, ik ben de juiste mensen tegengekomen op de juiste tijd. Anderen zijn echter niet zo gefortuneerd gebleken en hebben hier dagelijks last van, buiten de ‘standaard’ hinder van een beperking. Het trekt een extra wissel op het leven van die mensen, want ik weet zeker dat ze niets liever doen dan lekker meedraaien.