Hersenletsel, ervaringen en het alledaagse leven

Hersenletsel, voor de meeste mensen is het een ongrijpbaar idee. Het is lastig voor te stellen dat je van de een op de andere dag simpelweg de meest normale dagelijkse taken een opgave worden. Het is daarnaast ook in veel gevallen ‘onzichtbaar’. We zijn inmiddels bijna 3 jaar verder en ik heb weer wat meer geleerd. Wellicht heb ik over sommige zaken al eens geschreven maar het helpt mij altijd even om een als een overzicht in de tijd door mijn gedachten heen te lopen en deze op te schrijven.

Ik heb na mijn revalidatie waarin ik leerde om de eenvoudige dagelijkse dingen weer goed uit te voeren, begon het leren omgaan met de grotere wereld. Waar het in het begin ging over zaken als het gasfornuis uitzetten na het koken, je sleutels meenemen als je de deur uitgaat en meer van dat soort dingen werden de vragen daarna groter. Wat is mijn plaats in de samenleving, wat kan ik nog op het gebied van werk en wat kan ik nog bereiken ?

Deze vragen zijn lastiger te beantwoorden dan verwacht. In het tweede jaar was het blijven toepassen van hetgeen ik geleerd had bij de revalidatie allereerst van belang. Een stabiele situatie creëren aan de hand van een dagelijkse planning. Dit vereist een discipline die ik enorm heb onderschat, je denkt bij weken die gemakkelijk gaan heel snel dat je dan de volgende week wel wat meer kan doen. Daar blijkt echter al snel dat dit niet het geval is. Je moet de spanning zodanig houden dat je wel wat probeert maar je jezelf niet tegen een muur laat lopen. Een week teveel doen kan weken aan instabiliteit veroorzaken.

Na het tweede jaar waarin de routine er beter in kwam. was het tijd om verder te kijken. De optimist in mij dacht nog steeds aan mijn carrière oppakken en weer als een ‘normaal’ mens leven. De eerste moeilijkheid kwam direct al bij het zoeken naar een werkervaringsplek. Simpelweg een stageplaats waarin ik met een beetje begeleiding mijn eigen mogelijkheden op het gebied van werken kan onderzoeken.

Alhoewel iedereen vol lof was over mijn inzet en doorzettingsvermogen zagen de meesten geen mogelijkheden om mij hierin te helpen. Met name de praktische kanten van de begeleiding en eventuele calamiteiten bleken hier een obstakel te vormen.

Gelukkig is er maar 1 persoon nodig die je een kans geeft en dat was in mijn geval ook zo. Het is enorm van belang om weer mee te draaien, al is het zoals in mijn geval maar voor een paar uur per week. Ik heb de vrijheid gekregen om mijn grenzen te kunnen bepalen en heb er een fijne groep collega’s bijgekregen. Ik kan weer wandelen, of eigenlijk de gang oversteken, naar een koffieautomaat. Ik heb werk op mijn eigen niveau en in mijn oude vakgebied.

Het lijken kleine dingen maar zijn erg belangrijk voor je eigenwaarde. Je komt buiten de deur in een andere omgeving en hoeft niet altijd je dagen zelf nuttig in te vullen. Het werk doet dat voor je.

In mijn eigen vakgebied terugkeren was voor mij van groot belang, alhoewel ik niet snel meer nieuwe zaken leer, kan ik nog wel teren op kennis die ik al had voor mijn beschadiging, heel nieuwe zaken worden lastig maar over het algemeen kan ik veel dingen nog prima. Ik ben wel langzamer en hou geconcentreerd werken minder lang vol dan voorheen. Ik heb simpelweg veel meer rust nodig. Maar doordat je binnen je eigen vakgebied aan de gang kan is de energie die nodig is om nieuwe dingen te leren een stuk minder.

Ik heb ook geprobeerd iets heel anders te gaan doen , ik heb werken met mijn handen onderzocht , fietsenmaker, solderen dat soort dingen. Alhoewel leuk als hobby, koste het mij enorm veel inspanning en tijd om de meest eenvoudige handelingen eigen te maken. De motorische problemen bij het leren van nieuwe handelingen en het onthouden van nieuwe theorie bleek enorm lastig. Uiteindelijk was dit een doodlopende weg.

Het terugkeren op eigen vakgebied, hetzij met minder verantwoordelijkheden en lager tempo is voor mij van groot belang geweest om de werkervaringsplek succesvol te laten zijn. Vaak proberen mensen iets heel anders te gaan doen, op het oog eenvoudiger werk dat gemakkelijk te leren moet zijn. Dat is het voor mij in ieder geval niet geweest. Wellicht zou hier meer aandacht voor moeten zijn, ik ben niet minder intelligent geworden, slechts langzaam en sneller moe. Alhoewel dat het volledig werken in de weg staat wil dit niet zeggen dat je afgeschreven bent.

Het doel om volledig terug te keren naar een volledige baan is niet haalbaar gebleken, ik probeer nog wel om meer uren te gaan maken en doelen te stellen die op veel kortere termijn haalbaar zijn. De werkervaringsplek heeft inmiddels geresulteerd in een baan voor een paar uur in de week. Ook dit was weer een boost voor het zelfvertrouwen en geeft een gevoel van zelfstandigheid. Enorm belangrijk.

De samenleving is ingericht voor mensen die op volle snelheid mee kunnen draaien. Het liefst nog een tandje sneller. Zodra je door wat voor reden dan ook ineens stilstaat is het enorm moeilijk om weer aan te haken. Er zijn behoorlijk wat mensen met een beperking, waarvoor op papier een heleboel mogelijkheden bedacht worden om mee te kunnen doen.

Alle goede bedoelingen, reintegratie programma’s , plannen op het gebied van participatie ten spijt is het in de praktijk heel lastig om op een of andere manier weer mee te doen. Ik heb daarin geluk gehad, ik ben de juiste mensen tegengekomen op de juiste tijd. Anderen zijn echter niet zo gefortuneerd gebleken en hebben hier dagelijks last van, buiten de ‘standaard’ hinder van een beperking. Het trekt een extra wissel op het leven van die mensen, want ik weet zeker dat ze niets liever doen dan lekker meedraaien.

Doelen en financiën

Doelen, of dromen. Iedereen heeft ze. Doelen beginnen vaak als een droom, en langzaam aan wordt de droom een doel. De makkelijkste stappen worden vaak snel gezet. Laten we een grote reis, nee we dromen van een wereldreis als voorbeeld nemen. De reisgidsen zijn snel aangeschaft, een mooi notitieboek en een nieuwe pen om alle ideeën op te schrijven ook. Het feest kan beginnen. Tijdens lange treinreizen van en naar het werk worden steeds meer landen , plekken en overige zaken opgeschreven, je voelt je er vaak veel beter door. Na een paar maanden is het notitie boek al bijna vol.

En dan begint het nadenken over de praktische kant, wanneer dan, en hoe en kan het allemaal wel en ow ja het kost natuurlijk ook geld. Langzaam aan verdwijnen de reisgidsen en het notitieboekje op de stapel ideeën die ooit weleens uitgevoerd gaan worden.

Hoe komt dat nu ? Wel het uitzoeken is natuurlijk een enorm leuk proces. Het dromen gaat over het algemeen geweldig. Hoe kom je nu van een droom naar een doel ? Dromen en werken aan de leuke kanten van een doel zijn nodig en leuk. Vooral blijven doen ! Maar zorg er ook voor dat de stapel doelen binnen de perken blijft. Het is namelijk geen leuke gedachte dat die stapel er is en steeds groter wordt.

Zodra het leuke deel klaar is , bijvoorbeeld het reisplan in ons wereld reis voorbeeld heeft zijn bijna definitieve vorm dan begint het saaie deel, het regelen van de logistieke zaken, hoe doe je dat met je baan, huis, hond kat en andere belangrijke zaken ? En hoe gaan we dat allemaal betalen ? Dan komt meestal de klad er wel een beetje in. Vol goede moed komen er nog een paar pagina’s aan praktische zaken in het notitieblok en daarna houdt het toch wel vaak op.

Wat zegt dit ? Twijfel over de haalbaarheid? Toch nog een paar jaar wachten ? Of is deze droom gewoon niet geschikt voor jou? Hoe belangrijk is het voor jou om die droom ook echt uit te voeren ?

Dit laatste is wat mij betreft de belangrijkste vraag. Is de droom, die inmiddels een half concreet doel is geworden het voor jou echt waard om een groot deel van je toekomstige tijd , geld en energie in te stoppen ?

Ga eens voor jezelf na wat je de afgelopen paar jaar aan dromen hebt gehad , schrijf ze allemaal op. Pak de oude notitieboeken erbij en ga ze opnieuw beleven. Kijk er nu naar met slechts 1 vraag, hoe graag wil ik dit echt ? Wil ik dit voor mij of wil ik dit omdat iedereen een wereldreis wil ? Wil ik dit omdat er iets anders is waar ik uit wil ontsnappen ?

Neem er de tijd voor, en schrijf 3 doelen op. Met een vaste tijd waarbinnen je het doel wil bereiken. Neem een simpel doel, bijvoorbeeld om in de reissferen te blijven , een stedentrip naar Valencia. Pak je agenda en plan een week. Dan ga ik het doen.

Dan komt het financiële deel, kijk wat de reis kost , een hotel en zet een dagbudget voor eten en drinken. Maak een mooie excel sheet en zet het globale bedrag er in en reken uit wat je opzij moet zetten om het te kunnen gaan doen om het in de geplande week te gaan doen. Ook als je bij wijze van spreken het geld hebt, spaar er apart voor en zet er iets anders voor opzij. Zo oefen je alvast de wilskracht voor de grotere doelen in je leven. Het leert om keuzes te maken. Zeg eens een avondje stappen af en zet dat geld opzij. Of verzin een andere creatieve manier om geld ervoor bij elkaar te krijgen.

Na de stedentrip schrap je het doel van je lijstje af en ga je naar het 2e doel. Zet er geen doelen bij als je nog niet alle doelen hebt afgestreept die je je van tevoren had gesteld. Dat leidt alleen maar af. Zodra je de 3 doelen hebt gedaan weet je beter wat je echt leuk vindt , hoeveel moeite je moet doen om het ook financieel voor elkaar te krijgen en welke offers je bereidt bent te maken om je doel te halen. Zodra de 3 doelen van je lijst af zijn kan het dromen weer beginnen.

Nu met een nog betere focus en zelfkennis over wat je wil en kan doen met je leven. Veel droomplezier !